In een familiebedrijf komen alle facetten aan bod. Zoals in een eerdere update genoemd, gingen Ben en Jikke samen de uitdaging aan om te trainen voor een Ironman 70.3 in Zell am See. Dit houdt in: 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km hardlopen.
Helaas moest Ben zijn startplek opgeven, omdat zijn agenda te weinig ruimte liet voor de training voor dit enorme evenement in Oostenrijk. Hij ging echter wel mee (samen met de rest van de familie) om Jikke aan te moedigen! Wat hebben we een geweldige tijd gehad met z’n allen! We willen al onze relaties heel erg bedanken voor de motiverende berichtjes, felicitaties en het begrip dat we even iets minder goed bereikbaar waren.
De finish
En hoe heeft Jikke het ervan afgebracht? Dat kan ze natuurlijk het beste zelf vertellen:
Nou, daar gaan we dan, eindelijk is het zover: zondag 1 september. Na de goede voorbereidingen op zaterdag (het laten controleren van mijn fiets, even proefzwemmen in de Zeller See en vooral heel veel pasta – koolhydraten – eten) stond ik zondagochtend met een gezonde kriebel in mijn buik aan de start. Bijzonder hoe 2500 mensen uit alle hoeken van de wereld samenkomen met hetzelfde doel: finishen!
Hup, het water in en 1,9 km zwemmen, eerst richting het welbekende Grand Hotel van Zell am See, om de boeien heen en terug naar de startlijn, wat vrij makkelijk ging. Iets minder prettig waren het aantal voeten van mede-zwemmers en de duwtjes bij het keerpunt in het water. Ik kwam vrij relaxed na 43 minuten uit het water en rende richting het transitiepunt om op de fiets te stappen.
Het fietsparcours was adembenemend, zeker als je weet dat alle wegen zijn afgezet en er dus geen ander verkeer op de wegen rijdt. Na een comfortabele eerste 20 km door het glooiende dal wist ik wat er aan zat te komen: 13 km klimmen met de laatste 3 km hellingen van dikke 10%. Dat voelde ik wel! Die 13 kilometers leken voorbij te kruipen. Maar daarna kwam de beloning: 20 km afdalen van de mooie ‘Filzensattel’, met als beloning de vele enthousiaste en luidruchtige toeschouwers in het dorpje ‘Maria Alm’, wat zorgt voor een adrenalinekick!
Met 75 km fietsen in de benen begon mijn buik wat te zeuren. Bij het laatste AID-station (waar je wat eten en drinken krijgt aangereikt) voelde het alsof ik stenen had opgegeten; mijn buik ging zwaar protesteren en de krampen werden steeds erger. Langzaam maar zeker begon ik te geloven dat ik de finish niet ging halen. Met veel wurgen en puffen lukte het me om bij het transitiepunt terug te komen (na 90 km) en mijn hardloopschoenen aan te doen. Rennen ging niet lukken met deze kramp, dus dan maar wandelen. Na 2,5 km slenteren stond het reddende team langs de kant (mijn hele familie én trainer Thijs) Met een blikje cola, buikmassage van mam en hele zoute soep zakte de kramp, en kon ik eindelijk mijn weg vervolgen!
De 21 kilometer hardlopen vlogen voorbij, en over de finishlijn gaan was een onbeschrijfelijk gevoel, zeker met zoveel lieve familie aan de finishlijn! Een avontuur dat me veel heeft geleerd over mezelf en waar ik super dankbaar voor ben. Ik kan het iedereen aanraden!
Liefs, Jikke
